Immaculata
Braakland/ZheBilding
Cédric Andries
6Woord
Examen Kerstmis
Schooljaar 2008-2009
Opdracht: Bespreek de voorstelling Immaculata aan de hand van vijf Aristotelische begrippen. In hoeverre zou Aristoteles deze voorstelling een tragedie hebben genoemd?
1. MIMESIS
Mimesis verwijst naar op welke manier men de werkelijkheid tracht na te bootsen in de kunst, in dit geval theater.
De voorstelling is gebaseerd op schietpartijen waar we de dag van vandaag, vooral in de Verenigde staten, meer en meer mee te maken krijgen. Moest men bij Immaculata geprobeerd hebben een spiegelversie van de realiteit weer te geven, dan hadden we naar een heel ander toneelstuk gekeken. Stijn Devillé en Adriaan Van Aken werkten immers niet met gruwelijke beelden of vechtpartijen, maar met sobere monologen van de personages. Wat er gebeurde was niet persé te zien, maar je kon het zonder enige twijfel wel voelen. Dit door de sterke teksten, de over het algemeen zeer goede acteerprestaties en de bijpassende muziek die de emotionele impact van het stuk nog vergrootte.
Voorbeeld: Wanneer Sara Vertongen vertelt dat haar vriend in haar armen sterft, doet ze dit niet al krijsend, maar door de emotie die ze in haar stem legt kwam het prangende gevoel van hoe het zou zijn iemand te verliezen bij mij meteen naar boven.
2. PLOT
Bij plot wordt bedoeld hoe een verhaal zich van het begin naar het einde ontwikkelt.
Het stuk begint de nacht voor het gruwelijke gebeuren. De jongeren zijn dus in leven. Hoofdzakelijk via monologen, naar de kijker gericht, komen we meer te weten over de personen hun karakters, hun leven, hun relaties. Naar mijn mening had men deze karaktertekeningen iets minder goed mogen uitwerken, soms duurden ze voor mij iets te lang… Dan gaat het over de schietpartij op school. De personages vertellen hoe zij het hele gebeuren ervaren. Via snelle afwisseling tussen de verschillende personages wordt er een spanning opgebouwd, waarbij je als kijker de angstgevoelens van de personages heel goed kunt vatten. De personages sterven en vertellen nog even door over wat er gebeurd is, het ongeloof.
3. TAAL
De personages spreken allemaal naar het publiek, toch hebben ze ieder een individuele manier van spreken. Ik vond dat er een schitterend ritme zat in de monologen. Een ritme dat de kijker in een bepaalde sfeer kan brengen. Ook het spelen met hoge en lage stem gaf het stuk een extra dimensie. Ik vond wel dat Joeri Cnapelinckx hier soms in overdreef. Zijn soms te puberale, uitschietende stem vond ik soms ergerlijk, waardoor ik even mijn concentratie verloor. De personages gebruikten eenvoudige taal, die voor iedereen begrijpbaar is, een taal die de jeugd ook spreekt. Toch is er ook gelet op het poëtische aspect van teksten schrijven. Gelukkig was dit op een heel sobere en verdoken manier gebeurd. De kijker moet niet nadenken over wat de personages nu precies bedoelen, ze kunnen het gewoon over zich laten komen.
het is elf uur tweeënvijftig
buiten op de speelplaats
ontstaat een chaos. verdwaasde
eerstejaars – in alle
windrichtingen de speelplaats op,
sommigen weg van het gevaar
anderen er zonder het te weten recht naartoe.
Dit is een voorbeeld van een eenvoudig stukje tekst met een poëtische waarde.
4. KARAKTERS
De namen van de personages herinner ik mij niet meer en ik vond ze ook niet op Internet. Daarom zal ik mij baseren op de namen van de acteurs.
De personages zijn allemaal goed uitgewerkt, ze hebben elk een heel uitgesproken persoonlijkheid, waardoor het bijna typetjes worden. Sommigen hebben een band met elkaar, anderen niet.
- Kristof Van Perre speelt een eenzame jongen. Hij is lelijk, hoort nergens bij en wordt hiermee gepest. Hij heeft hier wel last van, want hij zou graag tot een groep behoren. Hij stalkt Sara Vertongen, maar zij ziet hem natuurlijk niet staan.
- Janne Desmet heeft net zoals Kristof geen vrienden. Zij doet echter alsof ze dit helemaal niet erg vindt, ze is een harde tante en heeft een heel moeilijke jeugd gekend (moeder dood). Ze heeft een enorme hekel aan school. Als je haar karakter iets dieper probeert te analyseren, merk je dat haar stoere gedrag een masker is. Je kunt ze een beetje vergelijken met wie men vandaag een “emo-girl” noemt.
- Sara Vertongen is het sleutelpersonage van het stuk. Zo wordt zij gestalkt door Kristof en heeft ze een relatie met Joeri Cnapelinckx. Toch vind ik dat haar karakter het minst uitgewerkt is. Laats ons zeggen dat ze de normaalste is van de bende. Een vrolijke meid, zonder al te veel problemen, die tot over haar oren verliefd is.
- Joeri Cnapelinckx is het liefje Van Sara. Hij is heel uitbundig, doet niets liever dan praten… Hij is nog niet echt volwassen (door zijn manier van praten)
Natuurlijk veranderen de houdingen van de personages wanneer de schietpartij plaatsvindt. Dit is een logische verwikkeling.
5. KATHARSIS
Toen ik de zaal binnenwandelde, en al wist waarover het stuk ging, dacht ik wel dat het stuk me zou aangrijpen. In het begin van het stuk kreeg ik even bang (zoals eerder vermeld) dat het een beetje saai zou worden.
Naarmate de verhaallijn zich verder ontwikkelde herkende ik bepaalde mensen in de personages. De emoties tijdens de schietpartij kwamen bij mij echt over, waardoor ik helemaal verwikkeld geraakte in het verhaal. Het stuk heeft dus zeker een emotionele werking.
Toen ik de zaal uitgewandelde was ik echter wel niet verdrietig. Ik kan die verdrietige sfeer achterlaten in de zaal. Wat ik dacht toen ik naar huis ging? Goed gedaan!
IS HET STUK NU EEN TRAGEDIE?
Aristoteles definieerde een tragedie als volgt: “Een tragedie is een nabootsing (mimesis) van een serieuze en volledige handeling die een zekere omvang heeft, in aangenaam gestileerde taal…door handelende personen en niet in de vorm van een vertelling, met als doel het opwekken van mee-lijden (eleos) en vrees (phobos) resulterend in de zuivering (katharsis) van dergelijke emoties.” (Poetica 1449b.)
Aristoteles had dit stuk volgens mij geen tragedie genoemd. De voorstelling is eerder een vertelling dan een weergave van de werkelijkheid.
zaterdag 27 december 2008
zaterdag 1 november 2008
XXY (Flagey Brussel)
1. Film
Alex is 15 jaar en leeft met een groot geheim: ze is hermafrodiet. Daarom hebben hebben haar ouders kort na haar geboorte Buenos-Aires verlaten om in een afgelegen huis in de duinen aan de Uruguayaanse kust te gaan wonen. Wanneer vrienden met hun 16-jarige zoon Alvaro hen bezoeken, komen verdrongen spanningen naar boven. Al snel blijkt dat de vader van Alvaro, die plastisch chirurg is, een grote medische belangstelling heeft voor Alex en dat Alvaro en Alex zich sterk tot elkaar aangetrokken voelen… (http://www.cinebel.be/)
XXY is een film die het vooral moet hebben van het controversiele onderwerp. Voor ik deze film zag had ik ongeveer hetzelfde beeld van een hermafrodiet, maar niet in die mate. Het verhaal is zeer goed opgebouwd en de beelden van de Uruguayaanse kust zijn echt prachtig. De acteerprestaties van Inés Efron (Alex) zijn zeer goed, zo weet zij haar situatie zeer geloofwaardig te vertolken, wetende dat het wetenschappelijk onmogelijk is om een volledig ontwikkelde vagina en penis te hebben.
Toch vind ik dit ongeloofwaardige standpunt een goede keuze van regisseur, Lucia Puenzo. Er zijn immers 75 varianten van deze controversiele aandoening, er eentje uitkiezen zou de film een stuk minder universeel maken.
2. Seminarie
In de namiddag stond een Nederlandse spreekster ons te woord. Zij wist ons het taboe, dat er rond hermafrodieten hangt, te verduidelijken. Ik had geen idee dat er zoveel verschillende varianten van deze aandoening bestonden, ook had ik niet gedacht dat de feiten in de film zo onrealistisch waren. Ze vertelde over haar eigen ervaringen en de manier hoe zij persoonlijk daar mee omging. Zij was geboren met twee kleine teelballen in haar buik, deze werden verwijderd, maar zij kreeg dit pas te horen toen ze 17 jaar oud was. Haar ouders en dokters hadden dit al die tijd voor haar verzwegen. Het is nu net dat waar onze spreekster nog altijd problemen mee heeft, niet met haar aandoening, maar met de 17 jaar vol leugens. De Nederlandse is een succesvolle zakenvrouw en had vroeger nog modellenwerk gedaan, het beeld van hermafrodieten die persé vreemd zoude zijn werd die bewuste namiddag dus van de tafel geveegd. Sommigen vonden het storend dat onze spreekster grapjes maakte over deze aandoening. Ik vond dit echter absoluut niet erg! Na dit seminarie heb ik onthouden dat "XXY", wat trouwens maar een verzamelnaam in de film is, al bij al nog goed meevalt.
ATROPA, de wraak van de vrede (Kaaitheater Brussel)
Na een gezellig namiddagje karaokeën trok bijna heel 6woord naar het Kaaitheater. Niemand keek echt uit naar de drie uur durende voorstelling, maar iedereen kwam uiteindelijk opdagen. Het beginbeeld van Helena met het lange, witte kleed, die onbeweeglijk haar monoloog bracht in een camera was echt fantastisch! Naarmate het stuk vordert werden de beelden minder sterk en werd de nadruk vooral gelegd op de diepgang van de verschillende teksten. Andere sterke beelden waren de naakte Ifigeneia tijdens haar offering, Klyytemnestra met bijl over de schouders en de lichtstaven die uit de grond verschenen wanneer er iemand stierf (op het einde was de circel rond). Ik moet toegeven dat ik op het einde van het eerste deel bijna in slaap was gevallen, maar het tweede deel vond ik opeens weer veel boeiender. Soms duurde de monologen en dialogen me net iets te lang, maar ik heb zeker geen spijt dat ik naar deze voorstelling gaan kijken ben! De diepgang die de acteurs in de tekst wisten te leggen, dit met louter woorden, vind ik achteraf bekeken echt schitterend!
Atropa is het kindje van een samenwerking tussen Guy Cassiers en het Toneelhuis Antwerpen.Het is het laatste deel van de theatertrilogie "Triptiek van de macht". De drie delen kunnen als afzonderlijke voorstellingen bekeken worden.
Mijn samenvatting Atropa (Nederlands, eerste versie)
Atropa, de wraak van de vrede
Deel 1: Het thuisfront
1.1 De verloving van een dochter
Drie vrouwen in isolement: Helena, Ifigeneia en Klytaimnestra die enkel toekijkt.
Ifigeneia staat op de Griekse kust en kijkt over de zee uit. Agamemnon, haar vader, heeft een grote vloot verzameld die later ten oorlog zal trekken. Hij heeft aan Achilles, zijn sterkste man, een huwelijk met Ifigeneia beloofd als offerande voor hun bloed dat straks zal vloeien. Ifigeneia is dolgelukkig met dit huwelijk en ze betuigt haar liefde voor Achilles.
Helena kijkt over de zee uit en staat op de kust nabij Troje. Helena is beeldschoon, maar haar schoonheid heeft haar enkel maar ongeluk gebracht. Ze is verbitterd en ongelukkig. Ze vraagt de goden om de oorlog te laten losbarsten.
1.2 De keuze van een dochter
Twee vrouwen tegenover elkaar: Ifigeneia en Klytaimnestra
Klytaimnestra is ongelukkig en praat met haar dochter. Ze zegt dat het haar man, Agamemnon is die haar ongelukkig maakt. Hij komt erbij en dan wordt het duidelijk waarom Klytaimnestra ongelukkig is. Helena is de schoonzus van Agamemnon en ze werd ontvoerd door de Trojanen. Menelaos, de broer van Agamemnon, wil haar terug. Agamemnon wachtte al lang op en rede om Troje aan te vallen en zo kreeg hij er dus een. Hij had alle helden en koningen van Griekenland samengeroepen voor de Trojaanse oorlog, maar zij wilden een offer: zijn dochter, Ifigeneia. Klytaimnestra wou dit niet en Ifigeneia had eerst ook veel bang, maar uiteindelijk beslist ze dat ze haar leven wil geven voor het Griekse volk.
1.3 De dood van een dochter
Verspreid: naamloze vrouwen, Klytaimnestra, Ifigeneia en Agamemnon
Ifigeneia roept de omstanders op tot een offerlied. Haar keel wordt overgesneden en ze sterft. Helena schreeuwt vanuit Troje nog steeds dat de oorlog moet losbarsten. Agamemnon pept zijn soldaten op en vraagt hen en hun families om dapper te zijn. De Grieken zullen winnen.
Deel 2: Het oostelijke front
2.1 De val van Troje
Hekabe, Andromache en andere vrouwen beleven de verwoesting van hun stad
Trojaanse vrouwen beklagen het leed en de gevolgen van de oorlog. Al het bloed dat gestroomd heeft, de hongersnood, de slavernij… Agamemnon spreekt de Trojaanse bevolking toe. Hij dankt diegenen die zijn leger verwelkomden en zo meehielpen aan de bevrijding van Troje. Er is wel nog veel werk aan de winkel, want er is nog veel tegenstand en alles moet terug opgebouwd worden? Wat zij beginnen makken zij ook af.
2.2 Trojaanse vrouwen rouwen
Hekabe, Andromache en andere vrouwen dwalen tussen de ruïnes; Helena staat alleen
Hekabe, de moeder van de Trojaanse vijand, beklaagt haar eigen lot. Wat moet er nu van haar worden. Is dat haar dank na alles wat zij geschonken heeft. Haar man en haar zoons sneuvelden in de oorlog. Wat moet ze nu beginnen? Andromache, de vrouw van de Trojaanse vijand, beklaagt zich en ze beschuldigd Helena van alle ellende. Helena was samen met de broer van de Trojaanse vijand, Paris. Helena zegt dat ze zich thuis voelde in Troje, dat zij zich ook verslagen en deplorabel voelt en dat haar hetzelfde lot te wachten staat als hen, de Trojaanse vrouwen.
2.3 De kinderen van Troje
Hekabe, Andromache en andere vrouwen tegenover Agamemnon
Agamemnon zegt dat zij respect hebben voor Hektor, die ze overwonnen. De goden lieten Agamemnon weten dat ze ook het zoontje van de Trojaanse koning, de zuigeling Astyanax, moesten doden. Hij zou immers een gevaar voor de toekomst kunnen betekenen. Hekabe, de grootmoeder van Astyanax vraagt Agamemnon of ze het kind mogen doen inslapen en het dan wurgen, ze wil niet dat ze het prinsje van een toren gooien. Agamemnon zegt dat dit niet kan, het Griekse volk wil het offer zien gebeuren. Hij zegt dat ook zijn dochter geofferd is. Hekabe verwijt hem dat hij alle kinderen wil doden om niet alleen te moeten lijden. Agamemnon reageert hierop door te zeggen dat Hekabe tenminste nog één van haar drie dochters heeft: Kassandra. Helena komt erbij, ze staat aan de kant van de Trojaanse vrouwen, ze probeert Agamemnon tegen te houden maar hij gooit het kind naar beneden. Kassandra komt erbij en ze roept de Trojanen op om te veranderen in een ander volk. Agamemnon zegt nog dat er nu vrijheid in Troje zal zijn.
Deel 3: Het nieuwe thuisfront
3.1 Het zingen van de bijl
Klytaimnestra kijkt over de zee uit en staat op de Griekse kust
Klytaimnestra wil haar man vermoorden met een bijl. Ze heeft hem het doden van hun dochter nog altijd niet vergeven. Wanneer Agamemnon terug is schreeuwt ze haar woede uit, maar ze dood hem niet, want zo krijgt ze haar dochter ook niet terug. Agamemnon heeft Hekabe, Andromache, Kassandra en de vermomde Helena meegebracht uit Troje. Agamemnon heeft Kassandra meegebracht omdat hij zoveel van haar houdt. Noch Kassandra, noch Klytaimnestra is hier blij mee. Op vraag van Kassandra, vermoord Klytaimnestra haar met een bijl. Hekabe wil niet lijden van de dood van haar dochter en dus mag ook zij sterven van Klytaimnestra. Andromache grijpt de bij en pleegt zelfmoord. Klytaimnestra wil Agamemnon niet doden, ze legt de bijl voor zijn voeten neer en ze vertrekt? Agamemnon pleegt zelfmoord.
BATARD FESTIVAL Voyage d'hiver (Beursschouwburg Brussel)
Voyage d'hiver was een Franstalige voorstelling, ik begreep het verhaal wel, maar die Waalse humor begreep ik niet altijd even goed. Voor Voyage d'hiver liet Benoît Piret, een Luikenaar, zich inspireren op fait d'hiver, een zwartkomische kortfilm van Dirk Beliën. Een verhaal over je moeten aanpassen aande maatschappij, maar het niet altijd kunnen, de sociale druk, de plicht om te slagen en het authentieke dat probeert zo te blijven.
Het beginbeeld van de voorstelling (een man in de lucht en een man op zijn hoofd) mocht er best wezen, ook vond ik het spelen met licht tijdens de korte monoloogjes zeer leuk. Ik vond wel dat sommige acteurs op bepaalde momenten een beetje overdreven met hun overacting.
Ik vond niets bijzonder aan deze voorstelling: leuk om te zien en leuk wanneer de handen beginnen te klappen. Eigenlijk gewoon vier jongens die gek doen op een podium.
BATARD FESTIVAL Roberta nooit wenen (Beursschouwburg Brussel)
Roberta nooit wenen is een voorstelling van ongeveer een kwartier, voor mij was dit kwartier er eentje van pure nieuwsgierigheid en bewondering voor hoe Stefanie Claes haar verhaal aan de man brengt. Doormiddel van poppen, gemaakt uit papier, kleefband en kippengaas, maakt Stefanie, die gedurende het stuk geen woord zegt, duidelijk dat Roberta een vrouw van middelbare leeftijd die net zo goed met een computer wil leren werken als alle andere mensen, dat ze een lever vol gaten heeft, dat ze in een klein krot woont "een vierkante meter die elk moment kan instorten" en dat ze vindt dat kinderen wenen om de verkeerde reden. Met dit laatste punt wordt de titel duidelijk en ook kreeg je in het stuk Stefanie haar stem hier te horen via een tape die duidelijk maakt wanneer kinderen wel mogen wenen.
De locatie, een klein rommelig zaaltje met ongeveer 20 zitplaatsen, vond ik zeer goed gekozen. Zo geraak je meteen in de juiste sfeer. Bovendien was het leuk om Stefanie Claes op een meer kunstzinnige manier aan het werk te zien, voorheen speelde ze echter al samen met haar tweelingzus Barbara de rebelse tweeling uit familie.
vrijdag 31 oktober 2008
Hola Que Tal? (Bozar Brussel)
haha hehe
hihi
hooo
Een travestiet ofwa?
Hola Que Tal start voortreffelijk! De combinatie van een prachtig glittergordijn met oogverblindend lichtgebruik zorgen ervoor dat het publiek meteen in een coasy stemming terechtkomt. Dan verschijnt een van de hoofdpersonages, voor deze gelegenheid opgedirkt in vrouwenkleren, door middel van een bewegende trap op de scène.
Hola Que Tal vertelt het vertelt het verhaal van een ster en zijn/haar rechterhand, de persoon zonder wie de roem nooit mogelijk geweest zou zijn.
Wanneer Dimi een zelfmoordpoging maar net overleeft wordt hij opgevangen door "een engel op aarde". Deze weldoener maakt van Dimi een echte ster. Samen maken ze van elke bijeenkomst (behalve begrafenissen) een echt feest, dit doormiddel van een spetterende travestieshow. Wanneer Dimi verliefd wordt op een Aziatische striptizeuse en bij haar wil intrekken wordt de man die hem altijd heeft bijgestaan en opgevangen GEK. Hij kan niet zonder Dimi, Dimi in vrouwenkleren wekken bij hem zelfs diepre gevoelens op. Dimi's besluit staat echter vast, dit wordt op het einde van het stuk dan ook zijn dood. Hij wordt doodgestoken.
Ik heb genoten van Hola Que Tal, geen spijt dat ik het gezien heb, maar als ik het niet gezien zou hebben zou ik ook niet gevoel hebben iets gemist te hebben. Het stuk kon iedereen wel boeien denk ik, dit vooral door de grappige momenten: Ne me quitte pas, Dimi in jockstrap, de karikaturen van de hoofdpersonages. Wat me stoorde aan de voorstelling was dat Dimi, ook al was hij niet homoseksueel en had hij zijn vrouwenkleren niet meer aan, zich op sommige momenten te verwijfd gedroeg om serieus genomen te worden. Ook het clichébeeld van de Aziatische striptizeuse vond ik er net iets over...
Wat ik ook nog wil vermelden is dat ik wellicht meer van het stuk genoten zou hebben moest ik naar de avondvoorstelling geweest zijn, een voor mij onbekende school wist zich niet zo goed te gedragen...
dinsdag 9 september 2008
Mmm... Penne all'arrabbiata
Ingrediënten
500 gr. penne
500 gr. penne
3 eetl. olijfolie
100 gr. doorregen spek
1 ui
500 gr. gezeefde tomaten(pakje)
2 gedroogde peperoncini en/of rodepepertjes
1 grote teen knoflook
zout
1 bosje peterselie
50 gr. pecorino (pittige harde kaas)
Voorbereiding
Pel de ui en snipper hem fijn. Snijd het spek in heel kleine reepjes.Verhit olie in een pan, bak hierin spek en ui tot ze glazig zien en lichtbruin kleuren. Hak de knoflook en gedroogde peperoncini fijn en voeg toe. Roer de gezeefde tomaten erdoor en breng op smaak met zout. Laat zachtjes pruttelen.
Pel de ui en snipper hem fijn. Snijd het spek in heel kleine reepjes.Verhit olie in een pan, bak hierin spek en ui tot ze glazig zien en lichtbruin kleuren. Hak de knoflook en gedroogde peperoncini fijn en voeg toe. Roer de gezeefde tomaten erdoor en breng op smaak met zout. Laat zachtjes pruttelen.
Bereidingswijze
Kook ondertussen de pasta beetgaar in ruim water met zout. Hak peterselie en rasp de pecorino. Serveer de pasta op voorverwarmde borden, schep de saus erover en bestrooi met peterselie en de pecorino.
Kook ondertussen de pasta beetgaar in ruim water met zout. Hak peterselie en rasp de pecorino. Serveer de pasta op voorverwarmde borden, schep de saus erover en bestrooi met peterselie en de pecorino.
Serveertips
Lekker met een frisse salade. En ehh.....zet voor de zekerheid een grote kan water met ijsblokjes op tafel.Met verse rode pepertjes is deze saus ook "duivels" lekker. Snijd ze ragfijn. Niet zo pikant ingesteld? Verwijder de pitjes. Zonder zijn pepers minder heet ! Eet smakelijk !
Lekker met een frisse salade. En ehh.....zet voor de zekerheid een grote kan water met ijsblokjes op tafel.Met verse rode pepertjes is deze saus ook "duivels" lekker. Snijd ze ragfijn. Niet zo pikant ingesteld? Verwijder de pitjes. Zonder zijn pepers minder heet ! Eet smakelijk !
Ik had deze middag weer keifel honger na een lang nachtje.
woensdag 3 september 2008
The Ginch Gonch boys
Veel moeten deze twee knapen er niet voor doen: af en toe een fotoshoot en op alle VIP- parties verschijnen met liefst enkel een Ginch Gonch broekje. Toch zijn ze nu wereldberoemd en verdienen hopen geld. Benjamin Bradley, een voormalige pornoster, en Ethan Reynolds, een covermodel, blijken een zeer lucratieve reclamestunt te zijn voor ondergoedfabrikant GinchGonch.
Cédric waarom? Omdat ik zelf ook zot ben van lekker ondergoed ;-)
Baba the cat
"Beetje dik diene baba... Overlaatst hebben we onze kattendeur moeten vervangen door een hondendeur. Nu kan baba zonder problemen een muisje pakken. :p"
dinsdag 2 september 2008
Andy Warhol
Andy Warhol, the artist
Naast het beoefenen van verschillende kunstvormen als schilderen, fotografie, tekenkunst en beeldhouwkunst, was Warhol een productief filmmaker. Tussen 1963 en 1968 maakte hij meer dan honderdzestig films, waarvan er 60 toegankelijk zijn. De films vertonen overeenkomsten met zijn schilderijen, die ook veel herhalingen vertonen, en subtiele variaties van beeld. In de jaren zeventig verbood Warhol de distributie van zijn films, maar in de jaren 80 gaf hij na veel aandringen toestemming om de films te restaureren.
In veel van zijn films werd de gebruikelijke projectiesnelheid gereduceerd van 24 beelden tot 16 beelden per seconde. Dit is iets anders dan slow-motion, waarbij de film juist op hogere snelheid wordt opgenomen, en op normale snelheid afgedraaid. Door de techniek van Warhol krijgen de afzonderlijke beelden meer nadruk.
Eén van zijn beroemdste films, maar tevens zijn eerste, Sleep (1963), toont acht uur lang een slapende man, John Giorno, met wie hij een relatie had. Warhol filmde telkens ongeveer drie uur, tot om vijf uur 's ochtends de zon opkwam. Het filmen duurde een maand. Blow Job (1963) is een voortdurende close-up van het gezicht van Tom Baker die oraal wordt bevredigd door Willard Maas.
Ook maakte Warhol in 1964 een 99 minuten durend portret van de beroemde conservator van het Metropolitan Museum of Art, Henry Geldzahler. Tijdens de opnames liep Warhol gewoon weg. Op de film is goed te zien hoe Geldzahler zich verveelde en onconfortabel was door de camera. Aan het eind van de film is hij geheel ingezakt.
Een andere film, Empire (1964), bestaat uit een acht uur durende opname van het Empire State Building in New York City bij avondschemering. Warhols rolprent Vinyl is een bewerking van de dystopische Anthony Burgess-roman A Clockwork Orange. Verdere films beelden geïmproviseerde ontmoetingen uit van Factory-habitués als Brigid Berlin, Viva, Edie Sedgwick, Candy Darling, Holly Woodlawn, Ondine, Nico en Jackie Curtis. In de film Camp verschijnt de binnen de subcultuur legendaire kunstenaar Jack Smith.
Veel beroemde bezoekers van The Factory werden in de periode 1963-1966 voor de camera gezet, en gedurende 2 minuten en 45 seconden gefilmd, de lengte van de standaard filmrol. Meestal zijn dat statische portretten. Door de filmpjes langzamer af te draaien worden de uitdrukkingen van de gezichten sterk uitvergroot. Het resultaat van deze films zijn ongeveer 500 films, door Warhol "screen tests" genoemd. Onder de geportretteerden zijn filmster Dennis Hopper en popster Lou Reed. De films werden in diverse samenstellingen gemonteerd en op exposities van Warhol gemonteerd.
Warhols meest succesvolle film was Chelsea Girls (1966); de film was innovatief aangezien hij bestond uit twee simultaan geprojecteerde 16 mm. filmrollen met uiteenlopende verhalen. Vanuit de projectiecabine werd het geluidsniveau voor één film verhoogd om dat verhaal te verduidelijken terwijl het voor de andere film werd verlaagd, waarna de rollen werden omgekeerd. Deze wijze van verdubbeling van de afbeelding gebruikte Warhol ook in zijn zeefdrukken van het begin van de jaren '60. De invloed van de film met meerdere gelijktijdige lagen en verhalen is merkbaar in moderne producties als Timecode van Mike Figgis en, indirect, de eerste seizoenen van 24.
Andere belangrijke films zijn My Hustler (1965) en Lonesome Cowboys (1968); een homo-erotische pseudowestern. Blue Movie, een film waarin Warhols 'superster' Viva gedurende 33 minuten seks heeft met een man, was Warhols laatste eigen film. Viva wist, nadat de film een schandaal had veroozaakt vanwege de vrijzinnige benadering van seksualiteit, de openbare vertoning van deze film lang tegen te houden. De film werd in 2005 pas, voor het eerst sinds 30 jaar, opnieuw vertoond in New York.
Nadat Warhol op 3 juni 1968 was neergeschoten door Valerie Solana trok hij zich terug als regisseur en liet het maken van films over aan Paul Morrissey. Deze stuurde de aanpak van de Warhol-films meer en meer in de richting van gewone B-movies met een duidelijk verhaaltje (bijvoorbeeld: Flesh, Trash en Heat). Deze films en ook de later gemaakte films Blood for Dracula en Flesh for Frankenstein waren veel normaler dan alles wat Warhol als regisseur ooit zelf had gemaakt. De ster in deze films was Joe Dallesandro, die eigenlijk eerder een Morrissey-ster was dan een echte Andy Warhol superstar.
Een andere film die veel furore maakte als Warhol-film heette Bad. Deze film werd in feite geregisseerd door Jed Johnson. De sterren van deze film waren Carroll Baker en Perry King. Om het succes van de latere films te vergroten werden rond 1972 al Warhols' eerdere avant-garde films uit de roulatie gehaald.
Warhol leverde van 1979 tot 1987 het artistieke concept voor een serie televisieprogramma's, 42 in totaal, die werden uitgezonden door commerciële zenders.
De grootste droom van Warhol was een Hollywood film te maken, maar daar is hij nooit aan toegekomen.
Andy Warhol (Pittsburgh, 6 augustus 1928 — New York City, 22 februari 1987) was een Amerikaans kunstenaar, cineast en publicist. Warhol werkte tevens als muziekproducent en acteur. Vanuit zijn achtergrond en ervaring in de toegepaste kunst was Warhol één van de protagonisten van de Pop-art in de Verenigde Staten in de jaren '50 en '60 van de vorige eeuw. Warhol heet de silver prince van de pop.
Warhol is vooral beroemd om zijn 'vlakke' en contrastrijke schilderijen en zeefdrukken van verpakte producten en alledaagse objecten zoals Campbell's soepblikken, bloemen en de banaan op de cover van het album The Velvet Underground and Nico (1967), alsook voor zijn gestileerde portretten van 20e eeuwse beroemdheden als Marilyn Monroe, Elvis Presley, Judy Garland, en Elizabeth Taylor.
Warhol is vooral beroemd om zijn 'vlakke' en contrastrijke schilderijen en zeefdrukken van verpakte producten en alledaagse objecten zoals Campbell's soepblikken, bloemen en de banaan op de cover van het album The Velvet Underground and Nico (1967), alsook voor zijn gestileerde portretten van 20e eeuwse beroemdheden als Marilyn Monroe, Elvis Presley, Judy Garland, en Elizabeth Taylor.
Muziek
In de jaren '60 ontdekte Warhol de groep The Velvet Underground en nam hen aan als één van zijn projecten. Hij was de producer van hun eerste album The Velvet Underground and Nico en ontwierp er ook de albumillustraties voor. Zijn échte aandeel in de productie kwam er uiteindelijk op neer dat hij betaalde voor de studiotijd. Na het eerste album werden Warhol en bandleider Lou Reed het meer en meer oneens over de richting die de band uit zou moeten gaan. Het contact tussen de twee vervaagde.
Warhol ontwierp de coverillustratie voor het Rolling Stones-album Sticky Fingers (1971) en Love You Live (1977). In 1975 werd aan Warhol gevraagd verschillende portretten te maken van Stones-zanger Mick Jagger.
In 1990 namen Lou Reed en John Cale het album Songs for Drella op. Een van Warhols bijnamen was Drella, een combinatie van Dracula en Cinderella (Assepoester). Op Drella verontschuldigt Reed zich ten opzichte van Warhol.
Warhol was bevriend met vele muzikanten, waaronder Bob Dylan en John Lennon. Hij ontwierp de cover van Lennons Menlove Avenue (postuum 1986). Warhol verscheen als een barman in de video voor de The Cars-single Hello Again, en in een Curiosity Killed The Cat-video voor hun Misfit-single. Beide video's werden geproduceerd door Warhols productiebedrijf. Hij 'had een boontje' voor Nick Rhodes van Duran Duran, die hij relatief vaak ontmoette.
Warhol ontwierp de coverillustratie voor het Rolling Stones-album Sticky Fingers (1971) en Love You Live (1977). In 1975 werd aan Warhol gevraagd verschillende portretten te maken van Stones-zanger Mick Jagger.
In 1990 namen Lou Reed en John Cale het album Songs for Drella op. Een van Warhols bijnamen was Drella, een combinatie van Dracula en Cinderella (Assepoester). Op Drella verontschuldigt Reed zich ten opzichte van Warhol.
Warhol was bevriend met vele muzikanten, waaronder Bob Dylan en John Lennon. Hij ontwierp de cover van Lennons Menlove Avenue (postuum 1986). Warhol verscheen als een barman in de video voor de The Cars-single Hello Again, en in een Curiosity Killed The Cat-video voor hun Misfit-single. Beide video's werden geproduceerd door Warhols productiebedrijf. Hij 'had een boontje' voor Nick Rhodes van Duran Duran, die hij relatief vaak ontmoette.
Schilderijen
Winkel met artikelen die op één van de thema's van Warhol zijn geïnspireerd
Warhol had reeds een reputatie opgebouwd als commercieel illustrator, vooral voor schoenenwinkels, toen hij besloot een carrière als beeldend kunstenaar te starten. Hij werd daartoe aangespoord door onder andere Emile de Antonio, die vond dat hij betere ideeën had dan vele van zijn tijdgenoten.
Op de kunstacademie had hij schilderijen gemaakt, maar daarna maakte hij vooral illustraties met tekeninkt (blotted ink) voor warenhuizen en tijdschriften. Als illustrator voelde hij zich niet voldoende serieus genomen en hij wilde een échte kunstenaar worden.
Toen Warhol weer begon te schilderen, koos hij een eigen aanpak. Hij begon te schilderen met gesloten luiken, en steeds dezelfde single op zijn platenspeler. Op dat moment was Pop-Art, zoals de benaming later zou worden, reeds in opkomst. Warhol adapteerde deze nieuwe stijl, waarbij alledaagse voorwerpen deel konden uitmaken van het repertoire van de kunstenaar. "All is pretty" (alles is mooi) was daarbij zijn devies. Zijn eerste werken tonen afbeeldingen naar krantenadvertenties, voor korsetten, cola, likdoornpleisters en stofzuigers. Later begon hij met afbeeldingen uit strips, zoals Superman, Popeye en Dick Tracy.
Deze vroege werken waren handgeschilderd met opzettelijk aangebrachte verfdruipers. De druipers verwezen naar de op dat moment populaire stijl van het abstract expressionisme; Jackson Pollock, Willem de Kooning. Hij wilde 'erbij horen' en succesvol zijn. Maar na de eerste vlekkerige schilderijen begon hij met de strakke vormgeving waar hij beroemd mee geworden is.
Strips, typografie e.d. werden echter al gebruikt door artiesten als Roy Lichtenstein en Jasper Johns; Warhol zocht als onderwerp een persoonlijk kenmerk dat hem zou onderscheiden van de anderen. Een binnenhuisarchitecte, Muriel Latow stelde hem voor dat hij de dingen zou schilderen waarvan hij het meeste hield. In eerste instantie noemde hij "geld". Toen ze zei dat hij iets moest schilderen wat mensen herkennen, een blik soep bijvoorbeeld, vatte Warhol dit letterlijk op, zoals hij wel vaker deed, en voor zijn eerste grote tentoonstelling schilderde hij zijn roemruchte Campbell's soepblikken. Hij schilderde alle tweeëndertig varianten van Cambell soup. De blikken verschillen alleen in de titel van de soep (zoals Chicken, of Cream of Asparagus). Warhol hield ook van geld en schilderde dus ook bankbiljetten. Hij adoreerde beroemdheden (en aspireerde beroemdheid); dus schilderde hij ze.
Blikken soep van Campbells
De soepschilderijen kreeg Warhol in New York niet geëxposeerd, maar Irving Blum, die een galerie had in Los Angeles wilde ze wel exposeren. Sommige toeschouwers werden boos, anderen barstten in lachen uit. Een andere galeriehouder bij Blum in de straat, zette de soepblikken in de etalage en verkocht ze voor 20 cent.
Vanuit de soepschilderijen ontwikkelde Warhol zijn latere stijl. Hij verving het schilderen van een kenmerkend onderwerp door het schilderen volgens een kenmerkende stijl, waarbij het handgemaakte stilaan op de achtergrond raakte. Warhol ging een variant van de zeefdruktechniek toepassen, de zijdedruk: hij werd meer en meer een bedenker van schilderijen in plaats van de schilder die zelf de kwast vasthoudt. Op het hoogtepunt van zijn roem had hij meerdere assistenten in dienst, die zeefdrukken produceerden volgens zijn aanwijzingen in verschillende variaties wat betreft kleuren en afmetingen. Zijn belangrijkste assistent was Gerard Malanga, die enigszins bang was dat Warhol hem zou versieren.
Warhol maakte zowel komische (zoals de soepblikken) als serieuze (de elektrische stoel) werken. Het typerende element in zijn werk is zijn koele, matte stijl à la Buster Keaton: artistiek en persoonlijk affectloos.
Warhols kunst werd meer en meer conceptueel. Zijn serie Do-It-Yourself-schilderijen zijn bedoeld als populair commentaar op kunst en wat kunst zou kunnen zijn. Zijn behangpapier met koemotief en zijn oxidatie-schilderijen (met koperverf voorbereide doeken waarop geoxideerde urinevlekken te zien zijn) behoren ook tot deze context. Belangrijk is hoe deze werken en de manier waarop ze werden geproduceerd, de zeden en atmosfeer in Warhols Factory weerspiegelden.
Er werd gespeculeerd dat Warhol gewoon afbeeldingen maakte van objecten die in zijn tijd hip en modern waren maar voor Warhol was er altijd een persoonlijke relatie tussen hem en zijn onderwerpen. De Campbell's Soup-blikken, als voorbeeld, functioneerden niet louter als illustratie van de commerciële industrie en publiciteit, maar maakten ook inherent deel uit van Warhols eigen leven en herinneringen. Als kind kreeg hij deze soep van zijn moeder wanneer hij ziek was en hij hield er nog altijd van als volwassene. Voor hem (en voor vele Amerikanen) representeerde de soep een thuisgevoel.
Een ander criterium voor Warhols subjectkeuze was dat de onderwerpen een zekere filosofische notie moesten vertegenwoordigen en metaforische kwaliteit moesten bevatten. Als Warhol geld schilderde, was dat omdat hij dat wou bezitten - doeken vol geld. Hij maakte zijn werk deels om dit geld (en succes, roem en misschien zelfs liefde) op te brengen. Tegelijkertijd beschouwden deze schilderijen kunst als een commercieel artikel: de schilderijen van dollarbiljetten stelden zowel monetaire waarde als investering voor. Op die manier hadden de schilderijen, in plaats van louter bankbiljetten voor te stellen, impact op ideeën als artistieke waarde of op de kunstpraktijk.
Op deze manier schilderde Warhol afbeeldingen van catastrofes in felle kleuren (Red Car Crash, Purple Jumping Man, Orange Disaster), omdat ze zowel de gruwel van de gebeurtenis op de foto en diens mediawaarde toonden als de manier waarop ze in de media werden gebagatelliseerd. Door van deze "willekeurige" krantenknipsels schilderijen te maken, veranderde Warhol ze in gedenktekens van persoonlijke tragediën. Zo tonen ze een persoonlijke ervaring én geven sociaal commentaar op een tijd waarin de media groeide in relevantie.
Op 4 augustus 1962 stief Marilyn Monroe, waarna Warhol een grote serie portretten met zijdedruk van haar maakte, op grond van één oude foto. In de portretten gebruikt hij soms gedekte kleuren, of juist fluorescerende kleuren om bijvoorbeeld de mond te accentueren, dan wel goudverf.
Winkel met artikelen die op één van de thema's van Warhol zijn geïnspireerd
Warhol had reeds een reputatie opgebouwd als commercieel illustrator, vooral voor schoenenwinkels, toen hij besloot een carrière als beeldend kunstenaar te starten. Hij werd daartoe aangespoord door onder andere Emile de Antonio, die vond dat hij betere ideeën had dan vele van zijn tijdgenoten.
Op de kunstacademie had hij schilderijen gemaakt, maar daarna maakte hij vooral illustraties met tekeninkt (blotted ink) voor warenhuizen en tijdschriften. Als illustrator voelde hij zich niet voldoende serieus genomen en hij wilde een échte kunstenaar worden.
Toen Warhol weer begon te schilderen, koos hij een eigen aanpak. Hij begon te schilderen met gesloten luiken, en steeds dezelfde single op zijn platenspeler. Op dat moment was Pop-Art, zoals de benaming later zou worden, reeds in opkomst. Warhol adapteerde deze nieuwe stijl, waarbij alledaagse voorwerpen deel konden uitmaken van het repertoire van de kunstenaar. "All is pretty" (alles is mooi) was daarbij zijn devies. Zijn eerste werken tonen afbeeldingen naar krantenadvertenties, voor korsetten, cola, likdoornpleisters en stofzuigers. Later begon hij met afbeeldingen uit strips, zoals Superman, Popeye en Dick Tracy.
Deze vroege werken waren handgeschilderd met opzettelijk aangebrachte verfdruipers. De druipers verwezen naar de op dat moment populaire stijl van het abstract expressionisme; Jackson Pollock, Willem de Kooning. Hij wilde 'erbij horen' en succesvol zijn. Maar na de eerste vlekkerige schilderijen begon hij met de strakke vormgeving waar hij beroemd mee geworden is.
Strips, typografie e.d. werden echter al gebruikt door artiesten als Roy Lichtenstein en Jasper Johns; Warhol zocht als onderwerp een persoonlijk kenmerk dat hem zou onderscheiden van de anderen. Een binnenhuisarchitecte, Muriel Latow stelde hem voor dat hij de dingen zou schilderen waarvan hij het meeste hield. In eerste instantie noemde hij "geld". Toen ze zei dat hij iets moest schilderen wat mensen herkennen, een blik soep bijvoorbeeld, vatte Warhol dit letterlijk op, zoals hij wel vaker deed, en voor zijn eerste grote tentoonstelling schilderde hij zijn roemruchte Campbell's soepblikken. Hij schilderde alle tweeëndertig varianten van Cambell soup. De blikken verschillen alleen in de titel van de soep (zoals Chicken, of Cream of Asparagus). Warhol hield ook van geld en schilderde dus ook bankbiljetten. Hij adoreerde beroemdheden (en aspireerde beroemdheid); dus schilderde hij ze.
Blikken soep van Campbells
De soepschilderijen kreeg Warhol in New York niet geëxposeerd, maar Irving Blum, die een galerie had in Los Angeles wilde ze wel exposeren. Sommige toeschouwers werden boos, anderen barstten in lachen uit. Een andere galeriehouder bij Blum in de straat, zette de soepblikken in de etalage en verkocht ze voor 20 cent.
Vanuit de soepschilderijen ontwikkelde Warhol zijn latere stijl. Hij verving het schilderen van een kenmerkend onderwerp door het schilderen volgens een kenmerkende stijl, waarbij het handgemaakte stilaan op de achtergrond raakte. Warhol ging een variant van de zeefdruktechniek toepassen, de zijdedruk: hij werd meer en meer een bedenker van schilderijen in plaats van de schilder die zelf de kwast vasthoudt. Op het hoogtepunt van zijn roem had hij meerdere assistenten in dienst, die zeefdrukken produceerden volgens zijn aanwijzingen in verschillende variaties wat betreft kleuren en afmetingen. Zijn belangrijkste assistent was Gerard Malanga, die enigszins bang was dat Warhol hem zou versieren.
Warhol maakte zowel komische (zoals de soepblikken) als serieuze (de elektrische stoel) werken. Het typerende element in zijn werk is zijn koele, matte stijl à la Buster Keaton: artistiek en persoonlijk affectloos.
Warhols kunst werd meer en meer conceptueel. Zijn serie Do-It-Yourself-schilderijen zijn bedoeld als populair commentaar op kunst en wat kunst zou kunnen zijn. Zijn behangpapier met koemotief en zijn oxidatie-schilderijen (met koperverf voorbereide doeken waarop geoxideerde urinevlekken te zien zijn) behoren ook tot deze context. Belangrijk is hoe deze werken en de manier waarop ze werden geproduceerd, de zeden en atmosfeer in Warhols Factory weerspiegelden.
Er werd gespeculeerd dat Warhol gewoon afbeeldingen maakte van objecten die in zijn tijd hip en modern waren maar voor Warhol was er altijd een persoonlijke relatie tussen hem en zijn onderwerpen. De Campbell's Soup-blikken, als voorbeeld, functioneerden niet louter als illustratie van de commerciële industrie en publiciteit, maar maakten ook inherent deel uit van Warhols eigen leven en herinneringen. Als kind kreeg hij deze soep van zijn moeder wanneer hij ziek was en hij hield er nog altijd van als volwassene. Voor hem (en voor vele Amerikanen) representeerde de soep een thuisgevoel.
Een ander criterium voor Warhols subjectkeuze was dat de onderwerpen een zekere filosofische notie moesten vertegenwoordigen en metaforische kwaliteit moesten bevatten. Als Warhol geld schilderde, was dat omdat hij dat wou bezitten - doeken vol geld. Hij maakte zijn werk deels om dit geld (en succes, roem en misschien zelfs liefde) op te brengen. Tegelijkertijd beschouwden deze schilderijen kunst als een commercieel artikel: de schilderijen van dollarbiljetten stelden zowel monetaire waarde als investering voor. Op die manier hadden de schilderijen, in plaats van louter bankbiljetten voor te stellen, impact op ideeën als artistieke waarde of op de kunstpraktijk.
Op deze manier schilderde Warhol afbeeldingen van catastrofes in felle kleuren (Red Car Crash, Purple Jumping Man, Orange Disaster), omdat ze zowel de gruwel van de gebeurtenis op de foto en diens mediawaarde toonden als de manier waarop ze in de media werden gebagatelliseerd. Door van deze "willekeurige" krantenknipsels schilderijen te maken, veranderde Warhol ze in gedenktekens van persoonlijke tragediën. Zo tonen ze een persoonlijke ervaring én geven sociaal commentaar op een tijd waarin de media groeide in relevantie.
Op 4 augustus 1962 stief Marilyn Monroe, waarna Warhol een grote serie portretten met zijdedruk van haar maakte, op grond van één oude foto. In de portretten gebruikt hij soms gedekte kleuren, of juist fluorescerende kleuren om bijvoorbeeld de mond te accentueren, dan wel goudverf.
Films
Naast het beoefenen van verschillende kunstvormen als schilderen, fotografie, tekenkunst en beeldhouwkunst, was Warhol een productief filmmaker. Tussen 1963 en 1968 maakte hij meer dan honderdzestig films, waarvan er 60 toegankelijk zijn. De films vertonen overeenkomsten met zijn schilderijen, die ook veel herhalingen vertonen, en subtiele variaties van beeld. In de jaren zeventig verbood Warhol de distributie van zijn films, maar in de jaren 80 gaf hij na veel aandringen toestemming om de films te restaureren.
In veel van zijn films werd de gebruikelijke projectiesnelheid gereduceerd van 24 beelden tot 16 beelden per seconde. Dit is iets anders dan slow-motion, waarbij de film juist op hogere snelheid wordt opgenomen, en op normale snelheid afgedraaid. Door de techniek van Warhol krijgen de afzonderlijke beelden meer nadruk.
Eén van zijn beroemdste films, maar tevens zijn eerste, Sleep (1963), toont acht uur lang een slapende man, John Giorno, met wie hij een relatie had. Warhol filmde telkens ongeveer drie uur, tot om vijf uur 's ochtends de zon opkwam. Het filmen duurde een maand. Blow Job (1963) is een voortdurende close-up van het gezicht van Tom Baker die oraal wordt bevredigd door Willard Maas.
Ook maakte Warhol in 1964 een 99 minuten durend portret van de beroemde conservator van het Metropolitan Museum of Art, Henry Geldzahler. Tijdens de opnames liep Warhol gewoon weg. Op de film is goed te zien hoe Geldzahler zich verveelde en onconfortabel was door de camera. Aan het eind van de film is hij geheel ingezakt.
Een andere film, Empire (1964), bestaat uit een acht uur durende opname van het Empire State Building in New York City bij avondschemering. Warhols rolprent Vinyl is een bewerking van de dystopische Anthony Burgess-roman A Clockwork Orange. Verdere films beelden geïmproviseerde ontmoetingen uit van Factory-habitués als Brigid Berlin, Viva, Edie Sedgwick, Candy Darling, Holly Woodlawn, Ondine, Nico en Jackie Curtis. In de film Camp verschijnt de binnen de subcultuur legendaire kunstenaar Jack Smith.
Veel beroemde bezoekers van The Factory werden in de periode 1963-1966 voor de camera gezet, en gedurende 2 minuten en 45 seconden gefilmd, de lengte van de standaard filmrol. Meestal zijn dat statische portretten. Door de filmpjes langzamer af te draaien worden de uitdrukkingen van de gezichten sterk uitvergroot. Het resultaat van deze films zijn ongeveer 500 films, door Warhol "screen tests" genoemd. Onder de geportretteerden zijn filmster Dennis Hopper en popster Lou Reed. De films werden in diverse samenstellingen gemonteerd en op exposities van Warhol gemonteerd.
Warhols meest succesvolle film was Chelsea Girls (1966); de film was innovatief aangezien hij bestond uit twee simultaan geprojecteerde 16 mm. filmrollen met uiteenlopende verhalen. Vanuit de projectiecabine werd het geluidsniveau voor één film verhoogd om dat verhaal te verduidelijken terwijl het voor de andere film werd verlaagd, waarna de rollen werden omgekeerd. Deze wijze van verdubbeling van de afbeelding gebruikte Warhol ook in zijn zeefdrukken van het begin van de jaren '60. De invloed van de film met meerdere gelijktijdige lagen en verhalen is merkbaar in moderne producties als Timecode van Mike Figgis en, indirect, de eerste seizoenen van 24.
Andere belangrijke films zijn My Hustler (1965) en Lonesome Cowboys (1968); een homo-erotische pseudowestern. Blue Movie, een film waarin Warhols 'superster' Viva gedurende 33 minuten seks heeft met een man, was Warhols laatste eigen film. Viva wist, nadat de film een schandaal had veroozaakt vanwege de vrijzinnige benadering van seksualiteit, de openbare vertoning van deze film lang tegen te houden. De film werd in 2005 pas, voor het eerst sinds 30 jaar, opnieuw vertoond in New York.
Nadat Warhol op 3 juni 1968 was neergeschoten door Valerie Solana trok hij zich terug als regisseur en liet het maken van films over aan Paul Morrissey. Deze stuurde de aanpak van de Warhol-films meer en meer in de richting van gewone B-movies met een duidelijk verhaaltje (bijvoorbeeld: Flesh, Trash en Heat). Deze films en ook de later gemaakte films Blood for Dracula en Flesh for Frankenstein waren veel normaler dan alles wat Warhol als regisseur ooit zelf had gemaakt. De ster in deze films was Joe Dallesandro, die eigenlijk eerder een Morrissey-ster was dan een echte Andy Warhol superstar.
Een andere film die veel furore maakte als Warhol-film heette Bad. Deze film werd in feite geregisseerd door Jed Johnson. De sterren van deze film waren Carroll Baker en Perry King. Om het succes van de latere films te vergroten werden rond 1972 al Warhols' eerdere avant-garde films uit de roulatie gehaald.
Warhol leverde van 1979 tot 1987 het artistieke concept voor een serie televisieprogramma's, 42 in totaal, die werden uitgezonden door commerciële zenders.
De grootste droom van Warhol was een Hollywood film te maken, maar daar is hij nooit aan toegekomen.
Pop Art
Pop-art is een kunststroming die tegelijkertijd, maar los van elkaar, is ontstaan in het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten van Amerika in het midden van de jaren '50 en haar hoogtijdagen beleefde in de jaren 60 van de vorige eeuw.
Pop Art is een stroming in de moderne kunst. De naam is een afkorting van de Britse criticus Lawrence Alloway, die hem in 1945 gebruikte als afkorting van het begrip ‘popular culture’ dit is alles wat tot geindustrialiseerde massacultuur behoort. Het kunstwerk van de Engelsman Richard Hamilton "Just What Is It That Makes Today's Homes So Different, So Appealing?", een collage uit 1956, wordt algemeen beschouwd als het begin van de pop-art. In die collage zijn alle elementen aanwezig waarvan de pop-art gebruik zal maken.
Pop-art was een kunststroming die voortkwam uit een bepaalde tijdgeest, namelijk die van de vrijheid, seksuele revolutie en vrouwenemancipatie. De pop-art zette zich gedeeltelijk af tegen het Amerikaanse abstract expressionisme. Het hyperserieuze en -conceptuele karakter van deze kunststroming was de ideale voedingsbodem voor een reactionaire beweging als de pop-art. Omdat kunstenaars van het abstract expressionisme het museum zagen als de ideale elitaire plek voor hun kunstwerken was de logische reactie dat de pop-art de kunst naar de mensen wilde brengen (tot op straat - zie verder over happenings). Veel pop-art-werken zijn op de eerste plaats decoratief en hebben nauwelijks een diepere boodschap: dit zou te moeilijk zijn voor het toeschouwer. Alledaagse gebruiksvoorwerpen uit de consumptiemaatschappij, massaal vervaardigde serieproducten, alle mogelijke reproduceerbare objecten worden voortaan als motieven aanvaard in de kunst. Daarmee stond de pop-art beweging dichter bij het leven en was het veel platter dan de werken die daarvoor werden gemaakt. Bij meerdere Pop-art kunstenaars speelde de ironie een grote rol in hun werk. In overeenstemming met het politieke klimaat de jaren '60 hield de Pop-art zich toch ook wel bezig met politieke thema's. Tot de belangrijke verschijnselen die verband houden met deze kunststroming behoren de happenings. Aan de hand van performances op straat drukten kunstenaars op expressieve wijze hun vrijheid uit.
De thema's van de pop-art zijn ontleend aan stripverhalen, reclame, televisie, kranten en tijdschriften. Pop-art is het in beeld brengen en de verheerlijking van de consumptiemaatschappij met behulp van alledaagse afbeeldingen en triviale voorwerpen. Afbeeldingen van algemeen bekende beroemdheden als Elvis Presley, Marilyn Monroe en Mao, en ook soepblikken, spaghettiverpakkingen, Coca Colaflessen en andere supermarktproducten konden in de kunstwerken als onderwerp uitgebeeld worden.
Binnen de Pop-art bestaan vele verschillende werkwijzen. Andy Warhol reproduceerde zijn werk in series door middel van zeefdruk. Roy Lichtenstein specialiseerde zich in het weergeven van zijn onderwerpen als plaatjes uit stripverhalen met handgeschilderde rasterpunten. Tom Wesselman koos ervoor het vrouwenbeeld uit de hoogglanstijdschriften te idealiseren. Robert Rauschenberg maakte grote geschilderde beeldcollages. Verschillende materialen werden samen verwerkt: foto's, verf maar ook reële objecten, die als reliëf in de schilderijen werden opgenomen.
De naam is Pop-art afgeleid van 'popular art' en werd begin jaren zestig overgenomen uit Amerika en Engeland. Het merendeel van de Pop-art bestaat uit schilderijen met grote tot zeer grote afmetingen maar pop art bestaat ook uit sculpturen, collages en assemblages. Zoals blijkt uit de bovenstaande beschrijving is het, afgezien van de voorkeur voor populaire onderwerpen, moeilijk om één algemene stijl aan te duiden waaraan alle kunstenaars van de Pop-art voldoen.
Pop-art is een kunststroming die tegelijkertijd, maar los van elkaar, is ontstaan in het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten van Amerika in het midden van de jaren '50 en haar hoogtijdagen beleefde in de jaren 60 van de vorige eeuw.
Pop Art is een stroming in de moderne kunst. De naam is een afkorting van de Britse criticus Lawrence Alloway, die hem in 1945 gebruikte als afkorting van het begrip ‘popular culture’ dit is alles wat tot geindustrialiseerde massacultuur behoort. Het kunstwerk van de Engelsman Richard Hamilton "Just What Is It That Makes Today's Homes So Different, So Appealing?", een collage uit 1956, wordt algemeen beschouwd als het begin van de pop-art. In die collage zijn alle elementen aanwezig waarvan de pop-art gebruik zal maken.
Pop-art was een kunststroming die voortkwam uit een bepaalde tijdgeest, namelijk die van de vrijheid, seksuele revolutie en vrouwenemancipatie. De pop-art zette zich gedeeltelijk af tegen het Amerikaanse abstract expressionisme. Het hyperserieuze en -conceptuele karakter van deze kunststroming was de ideale voedingsbodem voor een reactionaire beweging als de pop-art. Omdat kunstenaars van het abstract expressionisme het museum zagen als de ideale elitaire plek voor hun kunstwerken was de logische reactie dat de pop-art de kunst naar de mensen wilde brengen (tot op straat - zie verder over happenings). Veel pop-art-werken zijn op de eerste plaats decoratief en hebben nauwelijks een diepere boodschap: dit zou te moeilijk zijn voor het toeschouwer. Alledaagse gebruiksvoorwerpen uit de consumptiemaatschappij, massaal vervaardigde serieproducten, alle mogelijke reproduceerbare objecten worden voortaan als motieven aanvaard in de kunst. Daarmee stond de pop-art beweging dichter bij het leven en was het veel platter dan de werken die daarvoor werden gemaakt. Bij meerdere Pop-art kunstenaars speelde de ironie een grote rol in hun werk. In overeenstemming met het politieke klimaat de jaren '60 hield de Pop-art zich toch ook wel bezig met politieke thema's. Tot de belangrijke verschijnselen die verband houden met deze kunststroming behoren de happenings. Aan de hand van performances op straat drukten kunstenaars op expressieve wijze hun vrijheid uit.
De thema's van de pop-art zijn ontleend aan stripverhalen, reclame, televisie, kranten en tijdschriften. Pop-art is het in beeld brengen en de verheerlijking van de consumptiemaatschappij met behulp van alledaagse afbeeldingen en triviale voorwerpen. Afbeeldingen van algemeen bekende beroemdheden als Elvis Presley, Marilyn Monroe en Mao, en ook soepblikken, spaghettiverpakkingen, Coca Colaflessen en andere supermarktproducten konden in de kunstwerken als onderwerp uitgebeeld worden.
Binnen de Pop-art bestaan vele verschillende werkwijzen. Andy Warhol reproduceerde zijn werk in series door middel van zeefdruk. Roy Lichtenstein specialiseerde zich in het weergeven van zijn onderwerpen als plaatjes uit stripverhalen met handgeschilderde rasterpunten. Tom Wesselman koos ervoor het vrouwenbeeld uit de hoogglanstijdschriften te idealiseren. Robert Rauschenberg maakte grote geschilderde beeldcollages. Verschillende materialen werden samen verwerkt: foto's, verf maar ook reële objecten, die als reliëf in de schilderijen werden opgenomen.
De naam is Pop-art afgeleid van 'popular art' en werd begin jaren zestig overgenomen uit Amerika en Engeland. Het merendeel van de Pop-art bestaat uit schilderijen met grote tot zeer grote afmetingen maar pop art bestaat ook uit sculpturen, collages en assemblages. Zoals blijkt uit de bovenstaande beschrijving is het, afgezien van de voorkeur voor populaire onderwerpen, moeilijk om één algemene stijl aan te duiden waaraan alle kunstenaars van de Pop-art voldoen.
Andy Warhol by Pepe Jeans
My Andy Warhol pants
Dit blik krijg je bij enkele items van deze collectie.
Andy Warhol by Pepe Jeans
Andy Warhol is nog steeds hot en daarom vond Pepe Jeans het tijd voor een Andy Warhol Collection. Met Factory Girl Sienna Miller als gezicht van Pepe Jeans is het niet heel verrassend dat juist dit label voor Andy Warhol kiest. Het jeansmerk is dol op de Warhol stijl. De Andy Warhol Collection by Pepe Jeans London zal uit twee lijnen bestaan, Pop en Factory. Pop is gebaseerd op de meest kenmerkende kunstwerken van Warhol en Factory borduurt voort op Warhols eigen stijl. Najaar 2008 kunnen we de Andy Warhol Collection by Pepe Jeans collectie in de winkels verwachten. Maar als je niet kunt wachten, moet je in mei even een retourtje Londen boeken. Het eerste deel van de collectie wordt dan in de Portobello Road winkel van Pepe Jeans gelanceerd. En anders wordt het wachten tot augustus...
maandag 1 september 2008
Zohan
Don't mess with the ZOHAN
Zohan, een agent van de Israëlische geheime dienst Mossad, besluit zijn eigen dood in scéne te zetten en vervolgens een carrièreswitch in New York te maken als haarstilist. Niet lang daarna raakt hij steeds dieper in de problemen wanneer zijn ware identiteit dreigt bekend gemaakt te worden.
Regie: Dennis Dugan
Acteurs: Adam Sandler, John Turturro en Rob Schneider
Heel leuke film. Zaal lag regelmatig plat van het lachen, een film die je opnieuw kan bekijken, beetje Borat-achtig. Weelderige bos schaamhaar sprak tot mijn verbeelding. :p
Audio examen juni 2008
Snapshot under your bed
Take a picture of your parents kissing
The moment after the crime
Connect frecklesEnkele examenopdrachten van vorig jaar AUDIO
Voor mij de leukste opdracht van vorig jaar. Vooral door de vrijheid. Het was makkelijk om 10 opdrachten uit te kiezen die mij aanspraken. Ook toen de tijd begon te dringen bleef er wel inspiratie komen. Niet alle foto's moeten "kunstzinnig" zijn, zoals sommige da hier wel is zegge... HAVE FUN is the message!
Hungry girls
Hungry girl 1: ANNABELLA
Hungry girl 2: ZOEDoor het zware leven op de kunsthumaniora vergeten deze twee hartsvriendinnen hun waardigheid wel eens te behouden...
Abonneren op:
Posts (Atom)
